در بیان تجلی آن ولی اکبر به قابلیت و استعداد فرزند دلبند خود علی اصغر و با دست مبارکش به میدان بردن و بدرجه ی رفیعه ی شهادت رسانیدن و مختصری از مراتب و شئونات آن امام زاده ی بزرگوار علیه السلام:

بازم اندر مهد دل طفل جنون

دست از قنداقه می آرد برون

مادر طبع مرا از روی ذوق

خوش درآرد شیر، در پستان شوق

جمله اطفال قلوب از انبساط

وقت شد کآیند بیرون از قماط

عشرتی از آن هوای نو کنند

از طرب، نشو و نمای نو کنند

واگذارند امهات طبع را

باز آباء کرام سبع را

باز وقت کیسه پردازی بود

ای حریف این آخرین بازی بود

شش جهت در نرد عشق آن پری

می کند با مهره ی دل، ششدری

همتی می دارم از ساقی مراد

وز در میخانه می جویم گشاد

همچنین از کعبتین عشق داو

تا درین بازی نمایم کنجکاو

بازیی تا اندرین دفتر کنم

شرح شاه پاکبازان، سر کنم

لاجرم چون آن حریف پاک باز

در قمار عاشقی شد پاکباز

شد برون با کیسه ی پرداخته

مایه یی از جزو و از کل باخته

رقص رقصان، از نشاط باختن

منبسط، از کیسه را پرداختن

انقباضی دید در خود اندکی

در دل حق الیقین آمد شکی

کاین کسالت بعد حالت از چه زاد

حالت کل را کسالت از چه زاد؟

پس ز روی پاکبازی، جهد کرد

تا فشاند هست اگر در کیسه گرد

چون فشاند آن پاکبازان را، امیر

گوهری افتاد در دستش، صغیر

درة التاج گرامی گوهران

آن سبک در وزن و در قیمت گران

ارفع المقدار من کل الرفیع

الشفیع بن الشفیع بن الشفیع

گرمی آتش، هوای خاک ازو

آب کار انجم و افلاک ازو

کودکی در دامن مهرش بخواب

سه ولد با چارمام و هفت باب

مایه ی ایجاد، کز پر مایگی

کرده مهرش، طفل دین را دایگی

وه چه طفلی! ممکنات او راطفیل

دست یکسر کاینات او را به ذیل

گشته ارشاد از ره صدق و صفا

زیر دامان ولایش، اولیا

شمه یی، خلد از رخ زیبنده اش

آیتی، کوثر ز شکر خنده اش

اشرف اولاد آدم را، پسر

لیکن اندر رتبه آدم را پدر

از علی اکبر بصورت اصغرست

لیک در معنی علی اکبرست

ظاهرا از تشنگی بیتاب بود

باطنا سر چشمه ی هر آب بود

یافت کاندر بزم آن سلطان ناز

نیست لایق تر ازین گوهر، نیاز

خوش ره آوردی بداندر وقت برد

بر سر دستش به پیش شاه برد

کای شه این گوهر به استسقای تست

خواهش آبش ز خاک پای تست

لطف بر این گوهر نایاب کن

از قبول حضرتش سیراب کن

این گهر از جزع های تابناک

ای بسا گوهر فروریزد به خاک

این گهر از اشک های پر ز خون

می کند الماس ها را، لعلگون

آبی ای لب تشنه باز آری بجو

بو که آب رفته باز آری بجو

شرط این آبت، بزاری جستن ست

ورنداری، دست از وی شستن ست